VII Festiwal Filmowy Maklaka i Jego Przyjaciół będzie dedykowany jednemu z najpopularniejszych reżyserów PRL-u, twórcy kultowych komedii Stanisławowi Barei – wnikliwemu obserwatorowi, komentatorowi i prześmiewcy „peerelowskiej” rzeczywistości.
Nasz Festiwal jest poświęcony popularyzacji dokonań artystycznych aktora Zdzisława Maklakiewicza oraz jego przyjaciół, wybitnych aktorów, reżyserów… ikon polskiego filmu i sceny oraz wszystkich twórców kina, których łączy charakterystyczne, ironiczne poczucie humoru i dystans do świata. Do grona przyjaciół Maklaka z pewnością zalicza się Stanisław Bareja, któremu będzie dedykowana tegoroczna edycja Festiwalu. Zdzisław Maklakiewicz wystąpił w trzech filmach mistrza „peerelowskiej” komedii („Przygoda z piosenką”, „Brunet wieczorową porą”, „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz”).
Z okazji przypadającej w tym roku 95. rocznicy urodzin Stanisława Barei podczas festiwalu przypomnimy 4 kultowe filmy reżysera:
„Co mi zrobisz jak mnie złapiesz"
„Nie ma róży bez ognia"
„Małżeństwo z rozsądku"
„Miś"
Dla fanów dobrego humoru będzie to niepowtarzalna okazja, by obejrzeć ponadczasowe komedie na dużym ekranie, a może nawet spotkać gwiazdy z obsady. Kto wie? Podczas Festiwalu na pewno nie zabraknie wyjątkowych niespodzianek. Na Festiwal zapraszamy w dniach 2-6 października. Dla każdego kinomana obecność obowiązkowa.
STANISŁAW BAREJA – reżyser filmowy. Urodził się 5 grudnia 1929 roku w Warszawie. Ukończył Wydział Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w 1954 roku (dyplom w 1974). Jako reżyser debiutował w 1960. Należał do tych nielicznych polskich reżyserów, którzy poświęcili się wyłącznie komedii. I co więcej - odnieśli niekwestionowany sukces. W bogatym dorobku autora „Misia” znalazły się bowiem tylko dwa gatunkowo odmienne utwory: „Dotknięcie nocy” (1962) i pierwszy polski serial kryminalny „Kapitan Sowa na tropie” (1965). Pochodzą one z początkowego okresu jego twórczości i nie odegrały w późniejszej biografii artystycznej Barei poważniejszej roli. Co innego komedie. Dzięki takim, jak „Poszukiwany – poszukiwana” (1973), „Nie ma róży bez ognia” (1974), czy słynny „Miś” (1980) Bareja wpisał się na stałe w annały rodzimej kinematografii. Twórczość autora „Bruneta wieczorową porą” dzieli się zwykle na dwa okresy. Pierwszy obejmuje lata sześćdziesiąte. Reżyser kręcił wówczas lekkie, przyjemne komedie sytuacyjne, zatrącające nawet o bulwarową farsę i wodewil. W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych beztroski „śmiech dla śmiechu” zastąpił „śmiech z podtekstami” - zjadliwa ironia i kpina z peerelowskiej rzeczywistości, satyra na narodowe przywary, posunięta nierzadko aż do surrealizmu.
Zmarł 14 czerwca 1987 roku w Essen, pochowany na Cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie.
Rozśmieszał nas i mądrze bawił Polaków, materialnie wspierał opozycję demokratyczną. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski z okazji 30. rocznicy powstania Komitetu Obrony Robotników. Nagrodzony specjalną „Złotą Kaczą” z okazji 100-lecia Polskiego Kina w kategorii: Reżyser Komediowy Stulecia. 6 października na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto gwiazdę reżysera w Alei Gwiazd (w okolicach Hotelu Grand i kina „Polonia”).
Źródło – filmpolski.pl
